2011 – Nr 12,13,14 – Jestem Szalona Mówię Ci – Zalipie – trzy gazetki archiwalne z 12 czerwca 2011 roku

 

Kochani, to zwiastun najpiękniejszej wyprawy do kolorowej wsi Zalipie, gdzie do dziś chaty bywają bajecznie pomalowane. Decyzja o wyprawie zapadła dość nagle.

 

Na tej fotce stoję w miejscu, które bardzo mnie zainspirowało podczas projektowania mojego wiejskiego pokoju. Wyszło mi zupełnie inaczej, ale TYS PIKNIE…

Fot. 1

 

Zapraszam Was do trzech części:

Podróż / Malowidła / Pamiątki

To nie była ostatnia nasza tam wyprawa, kilka miesięcy później zaproszę Was ponownie do Zalipia.

wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

 

 

JESTEM SZALONA MÓWIĘ CI

cz. I – podróż

– gazetka archiwalna z 12 czerwca 2011 roku

 

 

Mama Julci, Kinga miła,

fajny link mi podrzuciła.

Nocą zerkam: białe chaty,

na nich bukiet przebogaty.

 

Wołam Włodka – kiwa głową,

więc jesteśmy tuż przed drogą.

Wieś Zalipie jest daleko,

za górami i za rzeką.

 

Kilometrów aż trzy kopy.

Hej, Hołowczyc, do roboty…

Prowadź prosto nas do celu,

wybierz jedną drogę z wielu.

 

Proszę bardzo, Krzysztof*) na to:

nie zwiedzajcie Polski z mapą.

Nawigacja zmienia trasy

i prowadzi nas przez lasy.

 

Nagle tuż przed nami toń,

tu przez Wisłę wozi prom.

Rety, rety, to przygoda,

pod nogami płynie woda!

 

 

No, już blisko, podjeżdżamy.

Co najpierw podziwiać mamy?

Wieś Zalipie, tu kobiety

zdobią domy swe w bukiety.

 

Farba, słoma i bibułki –

każda matka uczy córki.

Domorośli to artyści –

podziwiają ich turyści.

 

Spotkaliśmy wielu ludzi,

których folklor dziś nie nudzi.

Są pamiątki lub warsztaty,

a na ścianach kwitną kwiaty.

 

Kupiliśmy od nich kwiatki,

by ustroić ściany chatki.

Jeszcze, jeszcze – Mama woła,

chcę nareszcie być wesoła 🙂

 

*) Krzysztof Hołowczyc użyczył głosu pilotowi z nawigacji, którą właśnie nabyliśmy. Bardzo lubię, gdy mnie prowadzi „na rondzie prosto”, „trzymaj się prawego pasa”, ale najczęściej po prostu mówi „zwolnij”…

 

Nie bardzo radzę sobie z ustawianiem tej nawigacji stąd niespodzianek nie brakuje. Tym razem zamiast spodziewanego mostu zobaczyliśmy Wisłę i mały prom. To było ogromne zaskoczenie, a czasu niewiele. Nie mogłam się już wycofać. W powrotnej drodze spieszyliśmy się, żeby zdążyć w godzinach pracy przewoźnika, a Krzysztof niespodziewanie tym razem pokierował nas na most do Pacanowa. Kiedy jechaliśmy do Zalipia drugi raz, znowu podjechaliśmy do promu, ale nie był czynny, bo poziom wody był za wysoki.

 

Wróćmy do tej przeprawy. Wszystko widać na zdjęciach. Pasażerowie muszą być na zewnątrz samochodów, opłata prawie symboliczna biorąc pod uwagę liczbę miejsc na promie i jej koszty. Pokazałam Wam liny nośne i nas. A na początku podróży jeszcze witał nas patron d/s powodzi św. Jan Nepomucen, o którym w tym roku będzie oddzielna gazetka (to znaczy już jest, ale czeka w kolejce na przerzucenie).

Fot. 2,3,4,5,6,7,8,9,10,11

 

Wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

JESTEM SZALONA MÓWIĘ CI cz. II malowidła – gazetka archiwalna z 12 czerwca 2011 roku

 

 

Ponieważ w internecie możecie zobaczyć ogromną ilość zdjęć z Zalipia, to nie wysyłam Wam “całej” galerii, a jedynie kilka fotek kronikarskich, które uznałam za ważniejsze. Ale warto obejrzeć te w necie, bo nie każdy będzie miał okazję odwiedzić Zalipie. Zresztą w naturze często trudno te malowidła wypatrzyć, bo są na przykład od strony podwórza.

 

Za tydzień odbywa się doroczny konkurs na najpiękniej pomalowaną chatę. Z premedytacją pojechaliśmy dziś. Było luźno. Podarowaliśmy sobie włóczenie się po wsi. Zaliczyliśmy i tak cztery kluczowe miejsca:

Muzeum, Szopkę u sołtysa, Dom Malarek i kościół (tu skromnie).

 

Zagroda Felicji Curyłowej, to ona rozpropagowała Zalipiańskie malowidła. Teraz już nie żyje, a w jej domu utworzono muzeum. Edycja: Feliksa Curyłowa zapisała się również w historii fajansu włocławskiego. Będę o tym wspominała w późniejszych gazetkach.

Fot. 12

 

 

Nadal zagroda Curyłowej. Bardzo skromne jednobarwne malowidło. Nawet dobrze, bo całkiem niedawno malowidła były proste. Dopiero konkursy malowania sprowokowały kobiety do szukania nowych środków wyrazu i farb. Teraz na przykład doszło do tego, że używają farb dla malarzy sprowadzanych specjalnie z Włoch. Czy to jeszcze sztuka ludowa?

Fot. 13

 

Po prostu drzewo. Bielenie pni znamy, ale ozdabiania ich już nie. Można tylko zgadywać ile tysięcy razy to drzewo zostało sfotografowane?

Fot. 14

 

W chacie Curyłowej. Taki kącik marzył mi się w naszym domu. Co do sufitów, to myśleliśmy i myślimy o sprowadzeniu malarek do domu. Zdarza się, że ktoś je gdzieś zamawia. Ale to chyba tylko pozostaną marzenia… A ja na pewno tak cudnie nie namaluję. Ale łóżko, poduszki, kilim, obrazy mam. A zamiast malowideł mam fajans.

Fot. 15

 

To już dekoracja w Domu Malarek. Piec specjalnie postawiony, żeby pokazywać zwiedzającym „specjalność zakładu”, bo od malowania pieców wszystko się w Zalipiu zaczęło. Jak spojrzycie na daszek nad kuchnią, to zobaczycie ten sam motyw, który króluje w moim domu, czyli słoneczniki. Na kuchni u mnie też…

Fot. 16

 

Duży hol w Domu Malarek

Fot. 17,18

 

W przedsionku miejscowego kościoła. Ależ to wszystko jest wydziergane, koronkowa robota…

Fot. 19

 

Nadal kościół

Fot. 20

 

wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

JESTEM SZALONA MÓWIĘ CI

cz. III – pamiątki

– gazetka archiwalna z 12 czerwca 2011 roku

 

Kolejna część relacji dotyczy pamiątek dla turystów. Nie ma się co dziwić, każdy chce z czegoś żyć. Produkcja kolorowych sprzętów jest chyba głównym zajęciem części mieszkańców Zalipia. Słyszeliśmy o staruszce, która woła o kasę nawet za fotki cykane przez turystów. Zaliczyliśmy trzy punkty z pamiątkami i chociaż jadąc do Zalipia uważałam, że poza pomysłami i nazwą farby niczego nie potrzebuję, to na miejscu okazało się inaczej.

W domu malarek:

Fot. 21,22

 

 

Większość z Was wie, że kolekcjonuję deseczki fajansowe z Włocławka i że nasz nowy dom będzie przypominał skansen. Drewniane deseczki nie były mi potrzebne, ale jedną na pamiątkę kupiłam.

Fot. 23,24

 

Sołtys jako jedyny ze wsi zajął się wytwarzaniem wyrobów ze sklejki i drewna, które jego żona maluje.

Fot. 25

 

Tu więc mogłam zrealizować swoje marzenie o nadokiennikach. Co prawda oryginalne są rzeźbione z drewna (i nawet namierzyłam tydzień temu pierwszą firmę), ale uznałam, że pomysł zalipiański jest o wiele lepszy. Będzie kolorowo, pięknie i wesoło. Z drewna byłoby tylko elegancko.

Fot. 26

 

Co jest u sołtysa? Dawne meble, serwetniki, żłóbki wigilijne, jajka drewniane, zawieszki (patrz fotka przedostatnia) i kolorowe kwiaty.

Składany ślufanek do spania.

Fot. 27

 

Wystawka u sołtysa, Ogołociliśmy ją…

Fot. 28

 

Kupiliśmy kapliczkę do powieszenia nad oknami od strony drogi (z JP II), no i zostawiłam miesięczną wypłatę na elementy do udekorowania chaty z zewnątrz (125 sztuk). Pani Ela twierdzi, że zajmie jej to ponad miesiąc malowania. Warto zaczekać. Sama, niestety, jeszcze nie wiem, czy potrafiłabym tak namalować. Będę trenowała tylko na płocie…

Fot. 29

 

Dobranoc, Kochani. Pozdrawiam Was – Włościanka Falbanka

A to cały materialny plon z tej wyprawy

Fot. 30